W 1968 auto przeszło restylizacje i otrzymało nazwę Stingray. Samochód dostępny był w wersjach coupe i kabriolet. Coupe zastosowano pionową, zdejmowaną tylną szybe. W wersji kabrio GM zaproponowało klientom zarówno miekki dach jak i twardą wersję za dodatkową opłatą. W kabinie przed kierowcą umieszczono duży okrągły prędkościomierz i dostosowany obrotomierz. Na desce rozdzielczej znalazły też swoje miejsce wskaźniki pokazujące ciśnienie oleju, temperaturę wody, amperomierz, wskaźnik paliwa i zegar analogowy. Na konsoli pojawił się system monitorujący światła zewnętrzne. Lepsze rozłożenie masy uzyskano m.in. dzięki przeniesieniu akumulatora za siedzenia kierowcy i pasażera. W opcji wyposażenia była możliwość zamówienia odmrażania tylnej szyby, systemu alarmowego, jasne metalowe kołpaki oraz radio AM-FM Stereo. Wszystkie auta posiadające radio były wyposażone w chromowaną osłone zapłonu, w celu wyeliminowania zakłóceń fal radiowych.

Zastosowano podwozie z generacji C2, z niezależnym zawieszeniem i układem hamulcowym na cztery koła. Gama silnikowa była kontynuowana z poprzedniego roku. Do silników V8 Big-Block dodany został silnik o oznaczeniu L71. Różnił się on od innych wersji Big-Blocka lżejszymi aluminiowymi głowicami cylindrów. Chevrolet zaprezentował również jednostkę przeznaczoną tylko do wyścigów- L88. Ta wersja miała gwarantowaną moc 430 KM. Posiadała cztero lufowy gaźnik o dużej pojemności, aluminiowe głowice, unikalny system wlotu powietrza i bardzo wysoki współczynnik sprężania, osiągający wartość 12,5:1.

W roku 1969 pojemność silników Small-Block powiększyła się z 327 cu do 350 cu, chociaż moc została na tym samym poziomie. Wszystkie inne wersje silnikowe pozostały niezmienione. Stylistycznie projektanci postawili na delikatne modyfikacje…klamek i świateł. Od teraz drzwi otwierały się za pomocą płytki na palec, a nie jak do tej pory przy użyciu oddzielnego przycisku. Światła cofania zostały zintegrowane z wewnętrznymi tylnymi światłami.

W 1970 roku zaprezentowano nową wersje specjalną o nazwie ZR1. Pakiet ten zawierał wyścigowe zawieszenie, hamulce, stabilizatory i inne specjalistyczne elementy. Silnik jaki był dostępny to V8 Big-Block o pojemności 454 cu z oznaczeniem LS5. Rozwijał moc 390 KM. Można było zamówić silnik LS7 o mocy 460 KM, ale nie był on montowany w samochodach, a dostarczany do klientów detalicznych jako silnik skrzyniowy.W tym roku zamontowano także pierwszy raz klimatyzacje.

W 1971 nastąpiła zmiana w stopniu sprężania w silnikach Corvetty. Spowodowało to obniżenie mocy w każdym silniku. Kolejne zmiany nastąpiły w 1972 roku. Po raz ostatni jako podstawowe wyposażenie można było spotkać chromowane zderzaki z przodu i z tyłu. Podobnie ostatni raz w wersji coupe występowała zdejmowana tylna szyba. Pojawił się w standardzie system antykradzieżowy odpalany z kluczyka. W tym roku silnik LT-1 i pakiet ZR1 był dostępny po raz ostatni.

Rok 1973 przyniósł rewolucję dla Corvetty, z muskularnego auta stało się… sportowym autem turystycznym. Przeprojektowano mocowanie nadwozia i zastosowano opony radialne, co poprawiło prowadzenie auta. Pod maską nadal były obecne Small i Big-Blocki, jednak ze słabszymi mocami. Najmocniejszą opcją był silnik LS-4, który osiągał 275 KM. Mimo to przyspieszenie od 0-60 mph zostały zmniejszone jedynie o sekundę. W 1974 roku nastąpiła zmiana wyglądu tylnej części auta. Zamiast chromowanego zderzaka pojawił się cały kwadratowy tylny pas. Auto w tym roku po raz ostatni było wyposażone w silnik 454cu. Od 1975 miały się pojawić katalizatory i pojedynczy układ wydechowy. Od tego roku w Corvette zaczęły się pojawiać wpływy systemu metrycznego. Na prędkościomierzu pojawiły się małe cyfry wskazujące prędkość w kilometrach na godzinę. Silniki osiągnęły najniższe wartości, podstawowy miał tylko 165 KM, a opcjonalny L-82 tylko 205 KM. Modele z 1976 roku posiadały stalową podłogę, która osłaniała katalizator, jednocześnie będąc lżejszą niż wcześniejsza podłoga z włókna szklanego. Dla podstawowego silnika L-48 moc wzrosła do 180 KM, a dla wersji L-82 do 210 KM. Aktualne nowinki techniczne trafiły pod strzechy Corvetty, po raz pierwszy zamontowano wspomaganie kierownicy. GM zakomunikowało także ogromny sukces, bowiem z linii montażowej zjechał 0,5 milionowy egzemplarz.

W 1978 roku przypadła 25. rocznica modelu Corvette. Z tego powodu wszystkie modele posiadały srebrne jubileuszowe noski i emblematy na drzwiach wlewu paliwa. Pojawiła się wersja z nadwoziem typu fastback. Zmiana ta poprawiła właściwości aerodynamiczne oraz zwiększyła przestrzeń bagażnika. Poprawiła się także widoczność do tyłu. Podstawowy silnik L-48 generował 185 KM mocy. Co ciekawe Chevrolet przygotowywał różne wersje silnikowe dla różnych regionów. Tak np. Corvette przeznaczona dla Kalifornii osiągała 175 koni mocy. Wersja ze specjalną nazwą Silver Anniversary występowała tylko w kolorze srebrnym.

W 1980 roku nastąpiła kolejna zmiana w wyglądzie auta. Przedni i tylny zderzak został wyposażony w zintegrowany spoiler, co pozwoliło zmniejszyć opór powietrza. W standardowej opcji była klimatyzacja oraz elektryczne szyby. Auto zostało także odchudzone w porównaniu do poprzednich lat. W następnym roku pozostał w ofercie jeden silnik. Była to jednostka o pojemności 350 cu, który wytwarzał 190 koni mechanicznych i zyskał oznaczenie L81. Silnik był certyfikowany we wszystkich stanach. W tym modelu zastosowano także pierwszy raz tylną sprężynę piórową z włókna szklanego, która stała się znakiem rozpoznawczym Corvette. Co prawda, sprężyna była lżejsza od poprzedniej, ale można było ją mieć jedynie w podstawowej wersji z automatyczną skrzynią biegów.

Rok 1982 był ostatnim rokiem produkcji modelu C3. Poważniejszych zmian w aucie nie było poza wprowadzeniem nowej automatycznej skrzyni biegów, która mimo oszczędności paliwa na czwartym biegu, nie była uważana za wytrzymałą. Po raz ostatni użyto radia na kasety ośmio-ścieżkowe.

Chevrolet Corvette to jeden z najdłużej produkowanych modeli ze stajni General Motors. Trzecia generacja zapisała się szczególnie w historii motoryzacji dzięki wersji z 1978 roku z okazji 25-lecia produkcji modelu.